Ik probeer me continu af te vragen waar mijn roman over gaat. Wat zijn de thema’s die ik wil bespreken? Hoe uit zich dit in de personages, de conflicten, de gebeurtenissen, de setting? Maar ook waarom wil ik deze roman schrijven en niet een andere? Introspectie is essentieel voor het schrijven. Je kan volgens mij niet iets authentieks schrijven zonder dat je er veel van jezelf in stop. En voor je dat kan doen dan moet je jezelf wel een beetje kennen.
Mijn roman neemt de laatste tijd steeds duisterdere vormen aan. Ik heb de verhaallijn waar een beetje hoop in zat, die het verhaal voorzag van een bitterzoet einde, geschrapt. En daardoor is mijn beeld van de overgebleven verhaallijn scherper geworden. Ik weet precies welke emoties ik wil oproepen. Hoe de spanningsboog van het boek zal verlopen en waar het eindigt. En dat is geen mooi plaatje. Ik heb het altijd voor me gezien als een thriller. Het was een politieke thriller. Het soort thriller waarin de protagonist uiteindelijk toch een overwinning weet te behalen op de gevestigde orde. Een pyrrusoverwinning wellicht maar wel een overwinning. Nu gaat het meer de kant op van een psychologische thriller. Ja, de politieke elementen zijn nog steeds aanwezig. Maar de spanningsboog gaat hand in hand met de emotionele staat van het personage. En het einde dat ik nu voor ogen heb, als die werkt zoals die zou moeten werken, dan heeft dat een sterk horrorgehalte. Het wordt een dark fantasy psychologische thriller, om in genre steekwoordjes te praten.
Maar waarom die duisternis? Wat drijft mij om zo’n roman te schrijven? Afgezien dat ik altijd een zwak voor het lugubere, het macabere en het duistere in de mens heb gehad. Afgezien dat er regelmatig tegen mij gezegd wordt dat ik eigenlijk thrillers moet schrijven. Tuurlijk probeer ik gebruik te maken van mijn sterke punten. Maar dan nog: waarom specifiek dit verhaal?
Ik bedacht me net dat mijn boek nogal actuele thema’s bevat. De zwakheid van een democratie. Het gevaar van populisme en de rol van religie daarin. De maskers die machthebbers gebruiken om hun zelfzuchtige motieven te verbergen. De constructie en misbruik van een verwrongen en gemythologiseerd beeld van het verleden. Dat is geen toeval. Ik geef in deze roman uiting aan mijn onzekerheid, angst en langzaam groeiende afschuw betreffende de politieke ontwikkelingen in Nederland en de rest van de wereld. Deze roman is wellicht een manier van mij om er mee om te gaan. Daar is niks mis mee. Het is zelfs een pluspunt. Die emoties zijn een vruchtbare bodem voor mijn verhaal. En nu ik dat voor mezelf besef kan ik het verhaal nog verder aanscherpen.
Dit gaat geen prettige roman worden om te schrijven. Maar ik ben er al snel achter gekomen dat de beste verhalen pijnlijk zijn om te schrijven. Dus dat heb ik er graag voor over. En wellicht schrijf ik daarna een vrolijk verhaal, vol zonneschijn en liefde. Nee. Wie hou ik voor de gek? Daarna is het op naar andere duistere oorden vol kommer, kwel en alles wat slecht is in de mens. Want dat is nou eenmaal het soort verhalen die uit mijn brein opborrelen.